" من " يا به زباني " نفس " از محيط خارج متأثر مي‌شود و اين انفعال به صورت خشم و يا رنجش و غيره ظاهر مي‌گردد. صوفي اهل من و ما نيست، پس نه مي‌رنجاند و نه مي‌رنجد.

   امتياز انسان‌هاي خوب اين است که کسي را نمي‌رنجانند اما ممکن است برنجند. صوفي نه سوداي رنجاندن دارد و نه مايه رنجيدن. او اهل تحمل است و بدون اينکه تأثري نشان دهد همه خلق خدا را چه نيک و چه بد مي‌پذيرد.

   هرکه برنجد کسي است و هرکس کسي باشد صوفي نيست، بلکه دوبين و کافر است و صوفي مؤمن و موحد .....

                                                                پس صوفي نمي‌رنجد.