هر فرقه‌اي خوشبختي را در رسيدن به چيزي يا دور شدن از چيزي دانسته است. صوفي سعادت را در ترک من و ما مي‌داند. او معتقد است تا تو توئي، بيچاره‌اي و بينوائي و چون تو نباشي اوئي، لاجرم خوشبختي. صوفي همه نگراني‌ها و اضطراب‌ها و ناکامي‌هاي آدمي را ناشي از من و تو مي‌داند، لذا مي‌کوشد که از دنياي من و تو بگذرد، تا روي آسايش ببيند.

                                                پس صوفي خوشبختي را در ترک من و ما مي‌بيند.