شيخ راه بايد که ظاهر و باطن خود را با هر حال و مقامي که دارد وفق دهد. براي مثال در حال فرق خودپرستي نکند و در مقام جمع دَم از هستي نزند.

   ادعاي مشايخ بايد حساب شده باشد، آنچه را مدعي‌اند بايد همان باشند و در اين محاسبات حقوق خدا و مريدان را رعايت کنند، در مقام توحيد از من و ما و کشف و کرامات دَم نزنند، در دايرة صفا و محبت تندي و درشتي نکنند، و در مقام ارشاد خود را بين مريد و خدا حجاب قرار ندهند.

   پير طريقت بايد پاي بر سر دنيا و آخرت کوبد نه اينکه چشم طمع به جيفة دنيا دوزد، انسان کامل بايد از هرچه جز خدا بيگانه باشد نه اينکه با خداوندان جاه و مال آشنا و يگانه گردد.