متن پيام پير عشق در ديگجوش آنلاين 12 تيرماه 1401 خورشيدي

يا حق

           يکسال ديگر گذشت و بيشتر خانقاه‌هاي ما در سراسر جهان هنوز هم به خاطر ويروس کرونا بسته است. جلسات هفتگي ما به طور مجازي برگزار مي‌شود و دراويش نعمت‌اللّهي اغلب تک‌تک در خلوت خود به آن ملحق مي‌شوند. به نظر مي‌رسد که وضعيت ما در برابر بيماري فراگير رو به بهبودي مي‌رود و من اميدوارم که به زودي بتوانيم بار ديگر دور هم جمع شويم و در جلسات خانقاه حضور پيدا کنيم.

           بدون شک بيماري فراگير کرونا به رنج و درد بسياري منتهي شده و بسياري از ما به اجبار به تنهايي و انزواي طولاني تن در‌داده‌ايم، که خلاف شرايط طبيعي و هنجار زندگي انسان است. در دو سال گذشته بيش از پيش متقاعد شدم که معنويت و تصوف را نمي‌توان در انزوا و خلوت‌نشيني بکار برد. مسلماً اين دوره انزوا فرصتي براي بسياري از ما ايجاد کرده که به دور از انتظارات ديگران به خود بپردازيم، درونکاوي کنيم و شناخت بيشتري از خود پيدا کنيم. و شايد حتي بتوانيم بدون دخالت پياپي دنياي پيرامون مدت زمان بيشتري به مراقبه بپردازيم. با اين وجود در حالت مراقبه و محاسبه ما هنوز درگير نفس خود هستيم و با تصويري که از خود داريم کلنجار مي‌رويم.

           نماد پيشرفت معنوي ابراز عشق به ديگران و تمايل به کمک کردن به انسانهاست. خودشناسي و خودآگاهي بدون عشق ورزيدن و کمک کردن به ديگران ارزشي نخواهد داشت. تصوف تنها زماني مي‌تواند به کار گرفته شود که ديگران در آن سهمي داشته باشند، وگرنه آنچه باقي مي‌ماند تنها يک تمرين ذهني است.

يا حق