حلقـه عشـق
.
پَـرورده ي مِهرم که چنين خاک نِشينم ......................... شـوريده ي عشقم که جُز او هيچ نَبينم
در خويش سفـر کردم و يـارم زِ دَر آمد ......................... از شـوق بِنـاليدم و او شـد دل و دينَـم
هرچند که دادم به رَهَش هرچه مرا بود ........................ راضـي نشـد آن دِلبــرِ شـوخِ نَمَکـينم
گفتـم به خُـدا بي تو مـرا نيست قَراري ......................... گفتــا رهِ خـونريـزيِ عُشّـاق گُـزينـم
اي سـاقيِ خوبان قَدَحي دِه مِـيِ نـابـم ........................ آخر نَه که جان مي دِهمت اي شِکرينم؟
جُز دوست نگويم که بوَد در دل و جانم ........................ از خويش گُسستم که به پايش بنشينم
تا نـور ببخشد ز کـرَم در همـه اَفـلاک ........................ من حلقه ي عشق و طَلبم، اوست نِگينم
دکتر عليرضا نوربخش