اي خوشـا روزي که، مـا مَعشوق را مِهمـان کنيم
ديــده از رويِ نِگــارينَــش نِگــارِستــان کنيـم
گــر زِ داغِ هِجـرِ او، دَردي اسـت در دِل‌هـايِ مـا
زآفتــــابِ رويِ او، آن دَرد را دَرمــــان کنيـــم
چون به دستِ ما سِپارَد، زُلفِ مُشک‌اَفشانِ خويش
پيشِ مُشـک‌اَفشـانِ او، شايد که جان قُربان کنيم
آن سَـرِ زُلفـش کـه بـازي مي‌کنـد از بـادِ عِشـق
ميـل دارد تـا کـه مـا، دل را در او پيچـان کنيـم
او بــه آزارِ دلِ مــا هـرچِــه خـواهَــد، آن کنـد
ما بـه فَـرمـانِ دلِ او، هَـرچـه گـويـد، آن کنيـم