متن سخنراني حضرت دکتر جواد نوربخش         

اين سخنراني در جلسه جهاني شانزدهم شهريور 1399 با ترجمه جناب دکتر عليرضا نوربخش پخش شد

      کساني که به اينجا مي‌آيند، مدعي هستند که ما عاشق حقّيم. ما به آنها تعليم مي‌دهيم که چه جوري با حق عشق بورزند. تيشه ذکري به آنها مي‌دهيم که کوه هستي خودشان را کم‌کم از بين ببرند.

      پس، هدف اصلي تصوف خارج شدن از دنياي من و تو و رسيدن به دنياي او يا ماست. اين‌که قلباً درويشان مشغول تصفيه در باطن بشوند، آثار ظاهري هم در آنها پيدا مي‌شود. اين شعر را هم برايتان بخوانم:

آن يکي پرسيد اُشتر را که هِي .......................... از کجـا ميـآئي اي فرخنده پِي

گفت از حمّـام گـرم کـوي تـو ......................... گفت اين پيداست از زانـوي تو

      خُب، حالا اين آثاري که ما بر ظاهرِ افرادي که آمده‌اند درويش شده‌اند، مي‌بينيم و از آن مي‌فهميم که او واقعاً در باطن کار کرده يا نکرده.

      اولين قدم رفتن تا درِ خانه معشوق، رسيدن در آشيانه وحدت اين است ‌که: کسي را آزار ندهي.

مبـاش در پـي آزار و هـرچـه خواهي کن ............... که در طريقت ما غير از اين گناهي نيست

      وقتي‌که درويش به درِ آشيانه وحدت رسيد، باز علامت دارد: درويش از کسي نمي‌رنجد.

وفا کنيم و ملامت بريم و خوش باشيم ............... که در طريقت مـا کافـريست رنجيـدن

      وقتي که صوفي وارد دنياي ما يا او يا وحدت شد، باز علامت دارد: علاوه بر اين‌که از بدِ مردم نمي‌رنجد، در برابرِ بدِ مردم محبّت مي‌کند.

      بنابراين کسي‌ که به دنياي وحدت رسيده باشد و من و تو را کنار گذاشته باشد، کاري جز خدمت به خلق و محبّت به خلق ندارد.

      پس، من معتقدم اگر از شما پرسيدند درويش هستيد؟ بگوييد ما دوستدارِ درويشيم. بي‌خود يک عده‌ي خوش‌نام را بدنام نکنيد. و خودتان هم مي‌دانيد که حالا چقدر کار کرده‌ايد!