دوستـي

از: دکتر عليرضا نوربخش

ترجمه: صفورا نوربخش

     صوفيان خداوند را « دوست » مي‌خوانند که برگرفته است از آيه‌ي قرآني « يُحِبّهم و يُحِبّونه» (خداوند آن‌ها را دوست دارد و آن‌ها او را ) (45/5). تفسير اين آيه به تعبير صوفيان آن است که آن‌چه عشق ما را به خدا برمي‌انگيزد، عشق او به ما است. فخرالدّين عراقي، صوفي قرن هفتم هجري، دوستي با خدا را ارتباطي دو سويه مي‌داند که در آن عشق خداوند مقدّم بر عشق سالک به خداست و پيش از آن واقع مي‌شود. او مي‌گويد: « دوستي سبق محبّت الهيّه را گويند در ازل ». به عبارت ديگر خداوند « دوست » است چون هم اوست که عشق و محبّت را در انسان دميده است. مي‌توان گفت از ديدگاه تصوّف دوست کسي است که ما را به تجربه‌ي عشق و دوستي رهنمون شود.

     امّا خداوند را « دوست » خواندن علّت ژرف‌تري نيز دارد. به باور ما تأکيد بر آن است که آدمي مي‌تواند با دوستي کردن، يگانگي را تجربه کند. منظور تجربه‌اي است که به موجب آن ما خود را از ديگران جدا نمي‌بينيم. اين کاهش تدريجي توجّه به خود ممکن است با احساس همدردي با ديگران آغاز شود، ...