طلب

از: دکتر عليرضا نوربخش

ترجمه: صفورا نوربخش

       مقام طلب در تصوّف تجلّي نيرويي است که فرد را به سوي کمال هدايت مي‌کند. بدون کشش اين نيرو ـ که آدمي را به سمت و سوي حقيقت مي‌برد ـ کسي نمي‌تواند سفر معنوي خود را آغاز کند و حال و هواي ديگراني را که پاي در اين سفر مي‌گذارند درک کند.

       صوفيان بر اين باورند که مقام طلب هديه‌اي است از جانب خداوند و بدين جهت نمي‌تواند خودخواسته باشد. خداوند هرکس را که بخواهد به سوي خود مي‌خواند. همان‌طور که هيچ‌کس نمي‌تواند معشوق را برگزيند، اين معشوق است که عاشق را انتخاب مي‌کند. معمّاي طلب هم اشاره به حال و هوايي در عالم بي‌اختياري دارد که ناگهان و بدون هيچ مقدّمه‌اي به انسان غلبه مي‌کند.

       صوفي بزرگ، عطّار (618-540 ه.ق) در منطق‌الطّير از مقام طلب به عنوان اولين گام به سوي حقّ ياد مي‌کند. چون در اين مرحله، انساني که در آرزوي تصفيه‌ي معنوي است، خود را در مقابل صفات الهي ناتوان و ناچيز مي‌بيند. از نظر عطّار کسي که طلب نداشته باشد، .....